Audycja muzyczna w Szpitalu Neuropsychiatrycznym

Podczas drugiej audycji muzycznej z cyklu dzieci i młodzież poznały polskie tańce narodowe, ich historię, specyfikę, wysłuchały każdego z nich. Uczestnikom audycji została zaprezentowana twórczość Henryka Wieniawskiego związana z polskimi tańcami narodowymi.

Polskie tańce narodowe to:

• krakowiak,
• kujawiak,
• mazur,
• oberek,
• polonez.

Krakowiak to wykonywany w parach zespołowy improwizowany taniec dwumiarowy, utrzymywany w żywym tempie. Jego charakterystycznymi elementami są: krok w przód z podskokiem, boczny krok z dostawieniem, kroki akcentowane, a także wzajemne uciekanie i gonienie partnerów, połączone z mijaniem się tancerzy.

Kujawiak to taniec wykonywany w parach, utrzymany w tempie od umiarkowanego do żywego i rytmice mazurkowej, tańczony elastycznym krokiem w przód lub wirowo. W formie narodowej to taniec w tempie spokojnym, wzorowany na wiejskich tańcach z terenu Kujaw.

Mazur wyróżniają trzy kroki w takcie dynamicznego, szybkiego chodu z przeskokiem między trzecią i pierwszą częścią taktu oraz kroki posuwiste wykonywane w przód, tył, bok lub w obrocie.

Oberek zwany jest także obertasem, drygantem, okrąglakiem, wyrywasem czy zawijaczem. Nazwa oberka pochodzi od obrotowych figur tańca. Charakteryzuje się trójmiarowym metrum, rytmiką mazurkową, szybkim tempem, wirowością oraz sporą dozą improwizacji, przejawiającej się w stosowaniu rozlicznych elementów ozdobnych w krokach, ujęciach i gestach rąk.

Polonez tworzą korowody par, poruszających się krokiem dostojnego chodu po liniach krętych i prostych dobieranych przez prowadzącego. Od początku XIX wieku uznawany jest powszechnie za najstarszy taniec narodowy.